Koos' reisverhaaltjes

Milano

De reis begon op de mooie tijd van drie uur in de maandagochtend den drieentwintigste augustus. In Wekerom, Barneveld en Kootwijkerbroek stonden respectievelijk Evert, Egbert en Koos naast hun bed. Evert was zo goed om ons op de luchthaven van Keulen-Bonn te willen droppen, te beginnen met rijden ergens in het holst van de nacht, hulde! Het eerste deel van de reis over de snelweg ging voorspoedig, met gezwinde spoed begaven wij ons over de Duitse grens. Enige tijd later zoefden we voort over de betonwegen, af en toe voertuigen inhalend. Maar toen begon het, eerst langzaam daarna harder totdat de regen een welhaast ondoordringbare waas over de wereld legde, ons eenzaam opsluitende in het compacte automobiel. De snelheid werd noodgedwongen verlaagt tot een kleine tachtig kilometer per uur terwijl de ruitenwissers ontophoudelijk zwoegden om de grote hoeveelheid water effectief af te voeren. In deze barre omstandigheden, met her en der wat verschijnselen van aquaplaining, ging wij voorwaarts. Gelukkig hield deze bizarre wolkbreuk niet langer aan dan een vijf minuten waarna de regen langzam afnam totdat het uiteindelijk geheel opklaarde. Ondertussen was het een uur of vijf en konden wij ons verbazen over een ander feit, de Duitsers reden al welhaast als een kudde mieren over de snelweg, zo vroeg al! Gelukkig onstond er nog geen stau, opmerkelijk druk was het wel. Prachtig op tijd, enige minuten na zes, arriveerden we bij de luchthaven, gaven Evert de vijf en spoeden wij ons naar de balie om de grote tas in te checken. Met een Duitse efficiëntie werd een en ander afgehandeld en om zes uur zevenendertig stonden we in de pendelbus, de vertrektijd van het vliegtuig van zes uur vijfenveertig. Hoewel we enkele minuten inderdaad begonnen de rijden stonden we naast de startbaan nog wel even in de rij, het was duidelijk spitsuur want uit het raam waren duidelijk een aantal wachtende en landende vliegtuigen zichtbaar. In de lucht, boven de wolken volgende een wat grauw uitzicht over het wolkendek. Dit veranderde nauwelijks toen we na ongeveer vijftig minuten het luchtruim van MIlaan binnen vlogen. Na het 'auf wiedersehen' van de Germanwings stewardess konden we voor het eerst de Italiaanse lucht inademen. Die was duidelijk wat benauwder dan back home en ook beduidend warmer hoewel de zon zich nog verscholen hield achter enige sluierbewolking. Het oppikken van de bagageband was met een tiental minuten ook gedaan. Vervolgens snel op zoek naar een ticket voor de bus naar Milaan. De geachte man had niet meer dan een woord nodig, sprak er ook maar een terug en gaf ons de benodigde kaartjes. Met enkele minuten arriveerde de touringcar welke ons met een vijftig minuten bij Milaan Centraal Station bracht. Het station is van binnen een buitengewoon modern gebouw, waarschijnlijk recentelijk geheel vernieuwd, alles goed en tweetalig aangegeven. De grote tas dropten we bij de bagageopslagruimte en wij spoeden ons naar de metro. Een drietal trappen lager kochten we een dagkaart voor drie euro en stapten in de tram richting de Duomo, oftewel de Dom van Milaan, door velen aangeduid als het centrum van de stad. In dit bedehuis heeft in vroeger dagen de illustere Ambrosius, wiens preken doorslaggevend waren voor de bekering van de onder ons wellicht meer bekende Augustinus, zijn predikaties gehouden. De plaats waar de mensen ooit in grote getale opkwamen om de woorden van waarheid uit de monden van deze voorgangers te mogen horen is nu toch vooral een toeristische trekpleister. Daar moet ik bij vermelden dat de kerk nog wel vrij serieus gebruikt wordt, in het midden is een groot deel gereserveerd voor hen die met religieuze motieven daar gekomen zijn. Aan de buitenkant is het duidelijk dat de beveiliging en de eventuele terroristische dreiging vrij serieus wordt genomen. Naast polizia, polizia locale en caribinieri zijn her en der ook militairen te zien, bij het station zagen we dat eveneens. Ondertussen hadden we het idee opgevat om van de mogelijkheid gebruik te maken om de Dom te beklimmen en op het dak rond te kijken. De oude doch stevige trap met vele treden brengt je naar boven. De traptreden zijn van stevige kwaliteit, na al die jaren zijn ze nergens uitgesleten zodat het lopen lastig wordt. Eenmaal op het dak aangekomen ontvouwt zich een prachtig uitzicht over de stad en de vele beeldhouwerken die het dak van de Dom sieren. Aan de noordkant steken in de verte de glazen kapitalistische reuzen hoog op uit de stad. In het midden van het vrijwel platte dak heeft men zelfs een podium opgebouwd ter gelegenheid van een aantal opluchtconcerten op het dak van de dom ergens deze maand. Na afdaling besloten we in het naastgelegen overdekte winkel/eet centrum Galleria te lunchen, met het oog op de flanerende, goed geklede Italianen werkte ik mij eerste echt Italiaanse pizza naar binnen. Het laten landen van een vork op de grond heeft hier tot gevolg dat de ober haastig komt toeschieten met een schoon exemplaar. Het beroep van ober wordt hier, zoals het hoort, serieus genomen. De heren en dames, geen studenten, zijn goed gekleed en uiterst bedreven in hun werk. Met hoge snelheid en sierlijke bewegingen worden tafels en stoelen schoongemaakt, hergroepeerd, bestellingen opgenomen en geleverd. Wij laten ons voedsel mede hierdoor goed smaken en maken ons op voor een wandeling naar het kasteel van Milaan. In dit enorme kasteel woonden eens de Sforza's, de hertogen van Milaan. Momenteel zijn er verschillende kunsttentoonstellingen en -archieven ondergebracht in de verschillende gebouwen. Het gebouw is in de loop der jaren uitgebouwd tot een bijzonder groot complex. Achter het kasteel strekt zich een groot park uit dat door de Milanezen gebruikt wordt om uit te rusten, sportief te zijn en een kinderzomerkamp te organiseren. Aan het einde van het park bevindt zicht een grote vredesboog, in het Italiaans de Arco Della Pace. Terwijl we door het park lopen belt Pascal, onze host voor de twee nachten, op om te vragen hoe het gaat en of de afgesproken tijd van vier uur nog OK is. Na hierop bevestigend te hebben geantwoord wandelen we naar het dichtstbijzijnde metrostation om naar het centraal station te reizen en de grote tas op te pikken die we daar achtergelaten hebben. Een vier euro zestig lichter rollen we grote tas naar buiten en pakken de metro, terug naar de Dom om vervolgens naar de afgesproken locatie te wandelen en onze host op te wachten. Ruim op tijd komen we aan bij het Theatro Della Scala en maken het onszelf gemakkelijk in het klein parkje, na een rustgevend halfuurtje schudden we Pascal de hand en gooien we onze bagage achter in de zwarte CLK. We hebben nog even de tijd voordat we die avond de andere vrienden van Pascal ontmoetten dus manouvreren we de wagen even verderop in de wijk Brera in. In dit deel van de stad wonen voornamelijk de welgestelde Milanezen. We bekijken de mooie straten, huizen en tentjes. Terug naar de auto raken we even onze oriëntatie kwijt en lopen wat te zoeken, opeens zie ik in mijn rechterooghoek een bekend gezicht op een terras. Jawel daar zit de recent met voetballer Wesley Sneijder getrouwd zijnde, in Milaan wonende Yolanthe met wat vriendinnen en een oudere dame rustig op een terasje in de verder vrij verlaten straat. We knikken vriendelijk goedendag en vinden twee straten verder onze automobiel. Pascal, in zijn vrije tijd coureur, stuurt de wagen vakkundig de stad uit richting het meer van Como. In Como aangekomen maken we kennis met de andere heren, gezeten op het terras aan het meer van Como waar ook wij al snel voorzien worden van een goed glas gerstenat. Na enige tijd wordt de overtuiging sterker dat we maar eens op zoek moeten naar een goede eetgelegenheid. Er wordt in de wagen gestapt en onderweg wat gebeld en al snel is een goede locatie geregeld, de navigatie wordt ingesteld en enige tijd later, ondertussen steken we de grens met Zwitserland over, zitten we op een door bomen overdekt terras aan tafel. Na een uitstekende maaltijd en zeer onderhoudende conversaties met onze nieuwe vrienden over de meest uiteenlopende onderwerpen stappen we vele uren later en met een rijk gevulde maag op van onze zitplaatsen en keren we terug naar de auto. Dat de heren niet onbemiddeld zijn blijkt wel uit de wagens die nu worden aangeslingerd, een MB CLK 370 en een BMW 535 station ronken het terrein af. Op de weg aangekomen gaat het gas er goed op, men heeft zin om even te racen. Met luid ronkende motoren worden de bolides over de sterk kronkelende weggetjes gestuurd, het rubber krijst er af en toe stevig op los als de ruim beschikbare paardekrachten bij het uitaccelereren op het wegdek worden losgelaten, ook bij het ingaan van de bochten laten de Pirreli Zero's zich niet onbetuigd en willen van geen wijken weten. Na een enerverende rit arriveren we bij het apartement van Pascal waar wij de komende twee nachten verblijven zullen. Binnen aangekomen wordt onder het genot van een glas goede Port de avond afgesloten. De vrienden keren vervolgens terug naar hun hotel en wij leggen ons moede hoofd na bijna vierentwintig uur in de waakstand te hebben verkeerd dan eindelijk op het kussen ter ruste neer.

Reacties

Reacties

Evert

Geweldig! Sounds really good to me!
En blijf posten, hartstikke leuk om te lezen!

Enjoy!

Ruth

Mooi verhaal! Laten we n keer een concert bijwonen in het teatro alla scala, dat ding is zeer fraai. Goede reis verder!

opa en oma van der Tang

Goed verhaal Koos! Je kan wel een boek schrijven!

Groetjes, fijne vakantie
Tot ziens, Opa en Oma

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!