Venetië, vier september in het jaar onzes Heeren tweeduizend en tien. Zachtjes klotst het water van het Fondamenta Canal tegen de kade voor de pub Il Santo Bevitore. We zitten buiten op de stoep pal aan het water. De geledigde expressokopjes staan nog na te geuren op de vensterbank, een gondola glijdt voorbij en uit de deur die wijdopen staat rolt de gedempte populaire muziek naar buiten. In volgorde van relevantie glijdt aan ons oog voorbij een schone Italiaanse, een motorbootje en een lokale houtduif. Verder zijn de toeristische groepen-met-reisleider alweer actief bruggetje op bruggetje af aan het strompelen. Verder is het heerlijk rustig in deze hoek van de op eilandjes gebouwde stad en eigenlijk is dat buiten de hoofdstraten die overdag overbevolkt zijn door overdadig geparfumeerde touristen vrijwel overal zo. Bij aankomst in de stad, gistermiddag ergens voor vijf uur, ontvouwde zich vanuit de trein een prachtig uitzicht over het water hetwelk ons deed denken aan ons Nederland. Gevleugelde uitspraken als 'het lijkt hier wel het IJsselmeer' en 'dit hebben we in Amsterdam ook' waren dan ook niet van de lucht, menig glimlach op het gezicht achterlatende. Refereren aan de de Gouden Eeuw, Michiel de Ruiter en dit vergelijken met de grote handelsnijverheid en machtige positie welke Venetië decennia lang heeft gekenmerkt zorgde ervoor dat we ons al snel thuisvoelden in deze waterrijke stad. Aangekomen in het station stegen we snel uit en begaven ons naar de uitgang alwaar men direct uitkijkt op het Grand Canal. De hier heerschende drukte laat zich beter beleven dan omschrijven, toch doen we een poging. Gezeten op de zich over de hele breedte van het station uitstrekkende stenen trap kijkt men neer op een plein dat krioelt van de mensen varierend van zakenlieden in strak gesneden Italiaanse pakken tot het type Engelse tourist met stohoedje tegen de zon. Deze stroom van mensen werd, naast de belendende straat, gevoed door de met hoge snelheid aan en afvarende waterbussen welke zich met souplesse tegen de kade vlijen waarna zij grote hoeveelheiden mensen uitspuwen, zich vervolgens even snel weer opvullen en met diep geronk weer afvaren het water stevig kolkend achterlatend. Na enige tijd van dit wonderlijke schouwspel genoten te hebben besloten wij ons onder de mensenmassa te begeven en ons een weg te banen naar het hostel om onze bagage te kunnen achterlaten en de stad verder te verkennen. Na hier en daar een bruggetje, menig standje met prullaria en talloze touristen gepasseerd te zijn bereikten wij onze tijdelijke bestemming. Het hostel waar we deze dagen overnachten, Ostello Santa Fosca is gevestigd in een zeer oud groot gebouw met een grote binnenplaats inclusief stenen waterput. Aan de straat en waterkant is zowel een gewone ingang als een aanlegsteiger voorzien om de gasten te verwelkomen. Naar het zich doet aanzien is het gebouw in de zomer beschikbaar voor rondreizende jongeren en gedurende de semesters bestemd voor studenten aan plaatselijke universiteit. De ruime kamer die we voor de nacht moesten delen met een Chileen die in vierentwintig dagen Europa aan het rondreizen was en een Germaan die weinig meer wist te melden dan dat hij ook op vakantie was voldeed verder prima aan de verwachtingen. Na een shower en enige rust genoten te hebben begaven wij ons weer onder het touristische voetvolk. De hoofdstraten zijn over het algemeen ontsiert door de talloze winkeltjes van de minst tot meest bekende merken ter wereld, iedereen wil hier klaarblijkelijk aanwezig zijn getuige ook de gigantische reclameposters die de historische gebouwen ontsieren. Aangekomen op het bekende San Marco plein genoten wij van de klanken welke geuit werden door de opgstelde ensembles. De op kleine podia opgestelde vleugel, viool, contrabas, dwarsfluit en zo'n harmonium-opvouwding-met-toetsen speelden menig klassiek en minder klassiek deuntje weg, af en toe het tempo tot verbazingwekkende hoogte opvoerende hetgeen getuige de toenemende deinig onder het publiek in de smaak bleek te vallen. Na de kade bij het plein voor een groot deel in de richting van het open water te hebben afgewandeld besloten wij aan een terugweg door talloze achteraf straatjes te aanvaarden. Onderweg nog even stil gestaan bij een kleine straatschow, uitgevoerd door twee studentes die op muziek allerlei als grappig bedoelde bewegingen maakten, af en toe met een stok met vlammetje eraan rondzwaaiende. Na dit oponthoud konden we onze weg vervolgen over de inmiddels wat minder drukke straatjes. Het was inmiddels een uur of tien en een aantal prullaria verkopende mensen waren hun spulletjes al aan het opruimen. Zelfs lui met een donkerdere huidskleur dan ik die overal duur uitziende handtasjes proberen te slijten gingen met armen vol richting bestemming onbekend. Vlak bij het hostel aangekomen besloten wij tot rust te komen met een goede alcoholische versnapering in dezelfde pub waar ik ook dit stukje typ, Il Santo Bevitore. Het bier van de week bleek de Belgische Tripel Karmeliet te zijn welke uitstekende smaakte. In de uren die volgende voerden Egbert en ik uitgebreide discussies die we hier verder maar onbesproken zullen laten. Aangekomen bij het hostel, keurig om 00.30 werden onaangenaam verrast door een gesloten hek. Na enige aanhoudend bestasten van de aanwezige drukbel werde dit probleem opgelost. Binnengekomen werden we een weinig vermaand dat we laat waren, de eerste keer dat ik zoiets meemaak in een hostel om 00.30. Na het staflid herinnerd te hebben aan de regels en het feit dat wij ons daar keurig aan hielden begaven wij ons, niet zonder toch nog even een sorry te mompelen omdat ze er wel erg terleurgesteld uitzag, ter ruste. Hedenochtend genoten wij vervolgens van een heerlijk ontbijt op de binnenplaats. Na de expresso bij de pub wandelde Egbert een rondje en schreef ik dit stukje. Nu is het tijd voor verdere verkenningen van deze wonderlijke waterstad.